Selecteer een pagina

Geheel tegen mijn verwachting in gaf ik me drie jaar geleden op voor een cursus intuïtief schilderen. Ik had weinig met hands-on creativiteit en daar stond ik dan ineens op een maandagochtend in Groningen achter een schildersezel.

Ik dacht bij dit soort dingen altijd aan vage types in wijde gewaden met extatische schilderbewegingen, maar die waren nergens te bekennen. Ik kon een kwast en een kleur kiezen en gewoon beginnen.

Harkjespoppetjes

Na de lagere school had ik nooit meer geschilderd en ik ben behept met enkel tekentalent voor harkjespoppetjes, dat dan weer wel.  In mijn rechterhand hield ik nu een kwast en links een bakje paarse verf. Voor mij een groot, leeg wit vel. Slik.

Dapper doopte ik mijn kwast in de verf en zette een paarse stip. Precies in het midden. Klopt; op het plaatje zie je daar een witte stip, dat leg ik zo uit.

Openbaring

Na het zetten van die eerste stip was ik innerlijk een drempel over. Een openbaring vond ik het! Het hoefde niet iets te worden. Het hoefde niet mooi. Het hoefde niet af. Dat was de omgekeerde wereld. Het voelde ruim en vrij. Wow. En na een tijdje bracht het ook ongemak …

Het ziet er niet uit

Ik kwam allerhande zelfkritiek tegen; ‘Het ziet er niet uit’, ‘Ik kan mijn tijd wel beter besteden’, ‘Oh, zij maakt wel iets moois’. Ik ademde door, oefende om wat ik voelde te onderscheiden van wat ik dacht, ging heen en weer tussen aarzeling en actie.

Ik ervoer hoe een uur schilderen het effect had van een intensieve coachsessie. En ik had met niemand gesproken!

Die eerste stip heeft me de afgelopen jaren geleid. Ik heb me verdiept in verschillende creatieve werkvormen; schilderen, schrijven, collages, stem, dans. Steeds weer was ik verrast hoe diepgaand en helend het werkt. Hoe het letterlijk naar buiten brengt wat gezien wil worden.

Hoog tijd

Dus de eerste stip was de eerste stap naar wat ik nu doe: de lichtheid van creativiteit combineren met de diepgang van zijnsgericht werken. Andere methodes en visies die ik een warm hart toedraag gaan daarin mee, net als verhalen, meditaties en visualisaties.

Ik wil hiermee een bedding bieden, tools en inspiratie voor vrouwen die willen thuiskomen in zichzelf. Om van daaruit hun eigen licht in de wereld te brengen. Want dat is hoog tijd.

Hoera!

Hoe zit dat nu met die witte stip? Toen ik uitgeschilderd was voelde ik dat het begin een licht einde moest krijgen. Daar was de innerlijke criticus natuurlijk weer: ‘Wat doe je nou moeilijk’, ‘Straks verpest je het’. Dat doorvoelen, moedig zijn en doen. En toen klopte het.

Mijn allereerste schilderij. Ik weet dat het op het level van ‘mooi’ niet iets betekent, en ik was blij, echt blij. Hoera!

Zet je stap, of stip

Het maken van een schilderij vraagt op microniveau hetzelfde als thuiskomen in jezelf en jezelf in de wereld brengen: moed, toewijding en volharding. Steeds weer afstemmen op je ware zelf, de innerlijke criticus leren horen voor wat hij werkelijk wil zeggen, je patronen onderzoeken en doorzien. Steeds terugkeren naar je hart, wat je van daaruit wilt laten zien.

En dan stappen (of stippen :-)) zetten.